czy coś takiego jak szczęście dane jest nam przez naturę (w czepku urodzony), czy szczęściu trzeba pomóc? czy liczy się wyrachowanie czy prawdziwe uczucie?
wydawałoby się, że Allen odpowiada jednoznacznie na te pytania, ale moim zdaniem to tylko komiczna przewrotność reżysera,
czy tak naprawdę Chris ma szczęście, czy tylko stwarza pozory które kupują spotkane osoby? - najpierw bogaty i snobistyczny Tom, który kupuje bajeczkę o tym, że Chris ma ogromny talent do tenisa, ale zrezygnował z gry ponieważ nigdy nie stałby się tak dobry jak Agassi, poźniej rodzina Hewittów, przed którą Chris odgrywa kolejne role - oczytanego intelektualisty, wiernego i kochającego męża, świetnego biznesmena, Allen nie demaskuje żadnej z tych ról, które odgrywa Chris, nie można przecież Chrisowi zarzucić braku inteligencji, a jeśli do niej dodamy wyrachowanie i cynizm to wydaje się nam że otrzymujemy niezawodną receptę na "szczęście w życiu", tak bynajmniej zdaje się nam mówić sam Allen, ale tak jak banalnie brzmią logiczne wyjaśnienia dwóch detektywów w sprawie zabójstwa Noli i staruszki, tak samo recepta na "szczęście w życiu", którą wydaje się nam podawać Allen jest równie banalna, o czym moim zdaniem świadczy ostatnia scena w filmie, kiedy Hewittowie wracają do domu z nowonarodzonym dzieckiem, zaś teść stwierdza triumfalnie, że dziecko mające takich rodziców musi mieć szczeście i daleko zajdzie, wówczas kamera odjeżdza i pokazuje zblizenie twarzy Chrisa, która wydaje się nam mówić, że nie chce mieć niczego wspólnego z tym dzieckiem, przecież on nawet na nie nie spojrzał! Allen wcale nie podaje nam prostej i banalnej recepty na "szczęście w życiu", on z niej kpi i wyszydza ją, czy wyobrażacie na kogo wyrośnie dziecko zrodzone z takiego związku jak Chris i Chloe!!! czy to dziecko szczęścia jak stwierdza teść czy dziecko wyrachowania i obłudy?, moim zadaniem tak naprawdę ta scena w której rzucona obrączka odbija się od poręczy i spada na stronę Chrisa jest symbolem porażki takiej postawy życiowej, a nie zwycięstwa, chociaż sam Allen nie mówi tego widzowi wprost, a wręcz przeciwnie pozwala sobie w końcówce na odrobinę kpiny z widza,
dla mnie Match Point to jeden z najlepszych filmów Allena, jeśli nie najlepszy!